پل خواجو
معروف به: پل شاهي، بابا ركن الدين، شيراز و حسن آباد
موقعيت: ميدان خواجو
زمان تاسيس: ۱۰۶۰ هجري(دوره شاه عباس دوم)
اين پل كه از بناهای شاه عباس دوم صفوی است به پل شاهی، بابا رکن الدين، شيراز و حسن آباد نیز معروف است که دارای طول ۱۳۳ متر و عرض ۱۲ متر می باشد. دلیل نامگذاری آن به باباركن الدين اين است كه بر سر راه تكيه باباركن الدين عارف پرآوازه شهر واقع شده بود.
پل خواجو به جهت معماري و تزئينات كاشيكاري بر دیگر پل هاي زاينده رود رجحان و برتری دارد. پل خواجو كه در دوره حکومت صفويه يكي از زيباترين پل هاي جهان شناخته می شد در اصل به عنوان سد و بند بود. بدین معنا كه با بستن دهانه هاي پل در ضلع غربي درياچه اي پدید مي آمد.
در بین هر يك از دو ضلع شرقي و غربي پل ساختماني واقع شده كه دارای چند اتاق مزين به نقاشي می باشد. اين ساختمان كه (بيگلربيگي) نام دارد در آن دوران به بزرگان و امرائي اختصاص داشت كه در زمان ايجاد درياچه مصنوعي به تماشای مسابقات شنا و قايقراني می پرداختند.
شعراي اصفهان دروصف پل خواجو اشعار زيبايي سروده و در این سروده ها زيبائي هاي آن را توصيف نموده اند. یکی از اين شعرا صائب تبريزي است كه با قصيده اي بلند بالا به توصیف يكي از روزهاي جشن و چراغاني كه در كنار این پل برگزار شده می پردازد.
به نقل از محققين و مورخين كه درباره سلسله صفويه تحقیق کرده اند هدف شاه عباس دوم از ساخت پل خواجو مرتبط ساختن دو قسمت محله خواجو و دروازه حسن آباد با تخت فولاد و راه شيراز بوده است.
در کل وجود “تزئينات زیاد كاشيكاري و پشت بغل هاي چشمه هاي پايين وغرفه هاي بالا و نماي غرفه هاي طرفين با كاشي هاي الوان” پل خواجو را در زمره آثار بسيار ممتاز اصفهان قرار داده به گونه ای كه كليه سياحان و گردشگرانی كه در ادوار مختلف به اصفهان آمده اند زيبائي هاي پل خواجو را وصف نموده و آن را جزء شاهكارهاي مسلّم معماري ايراني، اسلامي دانسته اند.