آرامگاه فردوسی
آرامگاه فردوسی در توس و ۲۵ کیلومتری غرب مشهد قرار داشته و از مشهورترین اماکن تاریخی و دیدنی این شهر می باشد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر بزرگ ادبی و حماسه سرای فارسی است که در سال ۳۲۹ هـ.ق در روستای پاژ از توابع تابران چشم به جهان گشود. او در طول ۳۰ سال، شاهنامه که از آثار فاخر ادبی و حماسی جهان محسوب می شود را به نظم درآورده است. تاریخ وفات فردوسی را سال ۴۱۱هـ.ق نقل کرده اند که محل دفن او نیز در همان روستا و در باغ خودش می باشد. در عصر قاجار بر فراز آرامگاه او یک بنای آجری ساختند که تا سال ۱۳۰۵ هـ.ق وجود داشت. در سال ۱۳۱۳ ه.ش بنای دیگری احداث شد که تا سال ۱۳۴۴ ه.ش پابرجا بود و در نهایت بنای کنونی احداث شد. زمان خاتمه احداث این بنا سال ۱۳۴۷ ه.ش می باشد.
بنایی زیبا و پرصلابت که ماندگاری و اصالتش شایسته حکیم بزرگ ابوالقاسم فردوسی است و بازدید آن حسی مانند خواندن بیتهای جذاب و پرهیجان شاهنامه را القا می کند. طراح این بنای ماندگار «هوشنگ سیحون» طراح و معمار مشهور ایرانی است که بناهای استوار دیگری مثل آرامگاه خیام، آرامگاه ابوعلی سینا، نادرشاه افشار و کمالالملک نیز از جمله آثار منحصربفرد او بشمار میآید.
درمجموعه تاریخی-فرهنگی فردوسی، مضاف بر آرامگاه فردوسی ، یک کتابخانه و موزه هم قرار دارد. در موزه این آرامگاه آثار برجسته و ارزشمند شاعران و خطاطان ایرانی و چند نمونه از صنایع دستی و آثار هنری و تابلوهای زیبای سنگی نگهداری شده و مورد نمایش عموم قرار میگیرد. این مجموعه تاریخی-فرهنگی توسط بلواری زیبا و نوپا با مشهد مرتبط شده و به علت اهمیت تاریخی و جاذبه های گردشگری، یکی از مهمترین مراکز گردشگری بوده و زیرنظر سازمان میراث فرهنگی خراسان نگهداری و اداره می شود.